Αφότου η αστυνομία της Σερβίας προχώρησε σε σύλληψη των πέντε αναρχοσυνδικαλιστών (τον 24χρονο Tadej Kurep, τον επίσης 24χρονο Ivan Vulović, την 19χρονη Sanja Dojkić, τον 28χρονο Ratibor Trivunac που είναι και γενικός γραμματέας της IWA, και τον 29χρονο Nikola Mitrovic) στις 4 Σεπτεμβρίου 2009, άρχισε να αναζητά και τον έκτο (τον Ivan Savic) ο οποίος διέφευγε της σύλληψης. Τον εντοπίσανε λίγες μέρες αργότερα, αλλά η σύλληψή του δεν ανακοινώθηκε ούτε από την αστυνομία ούτε από τα ΜΜΕ. Μια τέτοια συμπεριφορά από τη μεριά του κράτους μόνο ως επίθεση στη κοινωνία μπορεί να γίνει κατανοητή, καθώς ακόμη και οι κρατιστές της αστικής δημοκρατίας θα συμφωνούσαν, αν δεν εθελοτυφλούσαν (που όμως το κάνουν συνέχεια), πως κανένα κράτος δεν θα έπρεπε να έχει δικαίωμα να απαγάγει μέλη της κοινωνίας χωρίς καν να ενημερώνει για αυτό.
Δεν θα το μαθαίναμε ποτέ αν δεν υπήρχε επικοινωνία μέσω των δικηγόρων τους. Αν δεν υπήρχε αυτό το κανάλι επικοινωνίας, θα νομίζαμε ακόμη πως οι συλληφθέντες είναι πέντε. Είναι κι αυτό άλλη μια βρωμοδουλειά των κατασταλτικών μηχανισμών της Σερβίας που στόχο έχει να εμποδίσει την ανάπτυξη ενός παγκόσμιου κινήματος αλληλεγγύης και να προχωρήσουν όσο το δυνατόν ανενόχλητοι στο έγκλημά τους, δηλαδή τη καταδίκη των Έξι του Βελιγραδίου ως αποδιοπομπαίους τράγους ώστε η Σερβική κυβέρνηση να αποδείξει τη δουλοπρέπειά της στο Ελληνικό και διεθνές κεφάλαιο (η Ελλάδα είναι βασικός επενδυτής στη Σερβία).
Για τους πέντε συλληφθέντες της 4ης Σεπτεμβρίου αποφασίστηκε να κρατηθούν για 30 ημέρες, δηλαδή θα πρέπει κανονικά να αφεθούν ελεύθεροι στις 4 Οκτωβρίου, και ο έκτος ίσως λίγο αργότερα. Μετά θα πρέπει να περάσουν δίκη, στην οποία θα αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο επιβολής φυλάκισης από 3 έως 15 ετών ως «διεθνείς τρομοκράτες» (αν είναι δυνατόν, είναι όλοι παιδιά κάτω των 30 ετών, μέλη αναρχοσυνδικαλιστικής οργάνωσης με όνομα και διεύθυνση, ενώ η 19χρονη ούτε καν έχει προλάβει να βγάλει πανεπιστήμιο, κάτι που δεν ξέρω αν ισχύει και για τους άλλους ακόμα). Δεν είναι αναγκαίο κάποιος/α να είναι στο χώρο του αναρχοσυνδικαλισμού για να τους υποστηρίξει, καθώς από την εξέλιξη της υπόθεσής τους παίζονται πολλά όσον αφορά τη διατήριση έστω και των λίγων δικαιομάτων που υπάρχουν σήμερα στη χώρα.
Για να μην βρει το Σερβικό κράτος κι άλλη δικαιολογία για να τους κρατήσει παραπάνω ή για να τους περάσει άμεσα από μια δίκη-θέατρο, ή να κάνει άλλα χειρότερα πράγματα, θα πρέπει το κίνημα αλληλεγγύης που έχει σχηματιστεί να συνεχίσει ακάθεκτο ζητώντας επίμονα τη ΠΛΗΡΗ, ΜΟΝΙΜΗ, ΚΑΙ ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ. Η γενική στρατηγική που ακολουθείται στο εξωτερικό είναι οι αποστολές μυνημάτων διαμαρτυρίας στη Σερβία ή τις πρεσβείες και οι ειρηνικές συγκεντρώσεις έξω από πρεσβείες και προξενεία. Μια τέτοια στρατηγική πετυχαίνει αν μαζευτεί μεγάλη μάζα αλληλέγγυων και αν οι συγκεντρώσεις είναι συχνές και επίμονες. Γενικά άμα σκεφτούμε πως σε μερικές ανάλογες συγκεντρώσεις στο εξωτερικό οι συμμετέχοντες ήταν 20 άτομα, μπορούμε να καταλάβουμε πως οι πρώτες συγκεντρώσεις στην Ελλάδα ήταν μεγάλη επιτυχία. ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ.
Δε θα σωπάσουμε. Είμαστε η συνείδησή σας. Ποτέ δε θα κάνουμε ειρήνη μαζί σας. [από φυλλάβιο του Λευκού Ρόδου]
…κάθε αποφασισμένος αντίπαλος της εξουσίας πρέπει να ρωτήσει τον εαυτό του πώς μπορεί να πολεμήσει εναντίων της υπάρχοντης κατάστασης με το πιο αποδωτικό τρόπο, πώς μπορεί να το χτυπήσει πιο δυνατά. Μέσα από τη μη-βίαιη παθητική αντίσταση, δίχως αμφιβολία! [παράφραση από φυλλάδιο του Λευκού Ρόδου]